ජීවිතය..

කන්න ගිහින් පර්ස් එක එලියට ඇදලා බැලුවා, පර්ස් එකටම ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ රුපියල් එකසිය පනහයි. කෑම එකක් අරගන ඒකට තම්බපු බිත්තරයක් දාගත්තා. උදේටත් නොකාපු එකේ.
දැං රුපියල් සීයයි. ඉස්සරහ දවස් තුනකට හතරකටම. ඊටත් වැඩි වෙයිද මන්දා. ණයක්වත් ගන්න එකෙක්වත් නෑ ඔක්කොම ගෙදර ගිහින්. ගත්තත් ගෙවන්නෙ කොහොමද. හ්ම්ම්..
කාලා එනගමන් අම්මට කෝල් එකක් ගත්තා.

"ඇයි පුතේ?"
"නෑ මේ නිකං කෝල් කලේ"
"ඉතිං"
"මොකද දැං, තාත්තා කොහෙද වැඩ?"
"කොහෙවත් නෑ, අර බීලා ඇවිල්ලා දපලා ඉන්නෙ. වැඩ නැතුවට බොන්නනම් හම්බ වෙනවා!"
"අයියෝ මන්දා එයාගෙත් වැඩ"
"සල්ලි එහෙම තියනවද දවස් දෙක තුනකටවත්?, කීයක්වත් නෑ ගෙදර හරියෙම. මම දලු කඩලා හම්බ කරන එකෙන් ඕනි ඔක්කොම කරන්න පුතේ"
"සල්ලි ඕනි නෑ, මම මොකක් හරි කරගන්නම්"
"එහෙම කියලා ලමයින්ට ණය වෙන්න පුලුවනෑ පුතේ.."
"කමක් නෑ මොකක් හරි කරගන්න බැරියෑ. අම්මෙ එහෙනම් මම තියන්නම්"
"බුදුසරනයි පුතේ"
"බුදුසරනයි.."

තනි මං

මම කවුද, කොහෙද ඉන්නෙ, මොකද කරන්නෙ කියලා කවුරුත්ම අහන්න එපා. පෝස්ට් එකකින් දැනගන්න ලැබෙනවට වැඩි දෙයක් දැනගන්න නොලැබේවි.
මගේ නමින් නොලියා වෙන නමකින් ලියන එකේ සම්පූරන අදහසත් ඒකයි.
හදිස්සියෙ මම ඇත්තටම කවුද කියන එක දැනගන්න ලැබුනත්, කාටවත්ම කියන්න එපා.

හැමෝටම තරහ යනවා, දුක දැනෙනවා, ඒ වගේම සතුටත් දැනෙනවා.
තනි මට මේව කියන්නවත්, අහගන ඉන්නවත්, කවුරුත්ම නෑ.
ඉස්සර වගේ දැං ෆේස්බුක් එකට දාන්නත් බෑ, අඳුනන අය හොඳටම වැඩි වෙලා.
ඉතිං, දවසක් ගානෙ බැරි උනත්, ඇත්ත නමෙං ලෝකෙට කියන්න බැරි හැම දුකක්ම, කරදරයක්ම, බැනුමක්ම ඒ වගෙම සතුටක්ම අන්තිමට මෙතන නවතීවි.

කවුරුවත්ම නෙබැලුවත්, කවුරුවත්ම නොදැක්කත්, ඉස්සර ෆේස්බුක් වෝල් එක වගෙ ආයිත් ලෝකෙ මගේ හිත ලියන්න පුලුවං එකම එක බිත්තියක් තියන එක හිතට සැනසීමක්.

එහෙනං තනි මට, මගෙන්ම සුභ පැතුම්...